Op vrijdag 24 mei, de Dag van het Sterven, werd er op het terrein van de abdij een herinneringsboom in gebruik genomen. De boom is een gezamenlijk initiatief van het Hospice Egmond en de Abdij van Egmond. Er waren mooie persoonlijke woorden van onze burgemeester Lars Voskuil, Els Rosenmöller van het Hospice Egmond, vader Abt en Henk Hamers van de tuinploeg. Daarna liepen we naar de boom en werd deze door vele nabestaanden in gebruik genomen. We delen hierbij de woorden van de abt en wat impressies van deze mooie plek.
download hier wat impressies van dit mooie moment
PAX!
Herinneringsboom, door Abt Thijs Ketelaars
Herinneringen zijn er in tal van soorten. Er zijn vreugdevolle herinneringen maar ook verdrietige en pijnlijke, er zijn persoonlijk en collectieve herinneringen. Denk aan een herdenking als de vierde mei of het herdenken van een watersnood of vliegtuigongeluk. Voor dat soort herinneringen heeft onze samenleving afspraken of vormen waar we bij kunnen aansluiten. Daarin word je meegenomen. Maar het wordt anders als het om persoonlijke herinneringen gaat uit je eigen kleine wereld. Dan ben je zelf aan zet en hoe graag je dan ook een moment van herinneren een plek zou willen geven, voor menigeen is dat niet zo eenvoudig. Hoe doe je dat, heb je er de tijd en rust voor, en waar doe je het?
Wij zijn hier vandaag bijeen om een plek te ontsluiten waar het leven stil mag vallen, waar alle hectiek van het bestaan een halt wordt toegeroepen, en er ruimte komt voor herinnering, voor namen en gebeurtenissen die wie wij meedragen in de stilte van ons hart, namen van wie ons dierbaar zijn, gebeurtenissen die vragen om een plek in ons bestaan.
Maar hoe die herinnering vorm te geven in een wereld waar haast en snelheid zo’n beetje het handelsmerk zijn geworden van onze samenleving. En als daar dan nog de waan van de dag bij komt, waar kun je dan terecht met wat je meedraagt aan lief en leed en waar geen tijd en plek voor lijkt te zijn?
Vanouds was de kerk een plek waar je kon binnenlopen en een kaarsje kon aansteken, stil kon zitten en namen noemen van mensen die je lief waren of zijn. Waar je een ogenblik je herinneringen aan een vertrouwd gezicht kon koesteren en ze misschien ook kon toevertrouwen en uit handen geven aan Hem die groter is dan ons hart. Wij broeders bidden hier elke dag met woorden als “herinner U de namen Heer van allen die ons in de dood zijn voorgegaan’, zoals wij ook elke dag bidden voor de levenden, voor allen die samen met ons de aarde bewonen, mensenkinderen, ieder met een naam en een gezicht.
Maar vandaag ontsluiten wij een nieuwe plek om herinneringen en namen te koesteren en neer te leggen, want voor velen is de kerk niet meer de vertrouwde plek. Maar onder Gods hemel zijn er veel meer plaatsen waar de stilte spreekt en mensen hun dierbaren kunnen gedenken. En zo kwam Els Rosenmöller van het hospice vorig jaar met de vraag of we in de abdijtuin niet een plek zouden kunnen creëren voor een herinneringsboom. In onze tuin waar al eeuwenlang mensen worden begraven, maar ook herdacht en genoemd, is door onze ijverige tuinploeg een bijzondere plek gecreëerd rond een parottia persica, een boom die niet zo de hoogte ingaat, zodat je er onder zou kunnen schuilen, maar wel een boom die zijn takken in de breedte uitstrekt , waaronder je je lieve woorden en herinneringen kunt bergen, verbergen en neerleggen, alleen bekend bij jou en de naam die je dierbaar is. Een boom ook met bladeren die in het najaar een bonte kleurenpracht tonen, een waaier van vele herinneringen in een jaar opgevangen. Een boom, symbool van het leven, in weer en wind, bij hitte en koude, trouw op zijn plek zoals de liefde die storm en regen trotseert. Die boom wordt een herinneringsplek in onze tuin, waar ieder die dat wil een steentje kan neerleggen met een naam erop die je dierbaar is. Er staat daar ook een bank, je mag er rustig blijven zitten. Je hoeft niet op de klok te kijken, want daar op die plek is alle tijd voor jou en je herinnering. Tijd misschien voor een stil gesprek om dankbaar te gedenken en misschien ook om te vergeven en los te laten, neer te leggen in Gods hand of in de aarde om het te laten ontkiemen en om dan met nieuwe moed verder te gaan op het levenspad. Het kan allemaal, maar er hoeft niets, de plek is er en ze nodigt ieder uit met zijn of haar eigen verhaal. Op tijd en uur dat je past, alleen of met een tochtgenoot.
Rond de boom liggen een aantal grote stenen blokken die afkomstig zijn uit onze kapittelkerk. Waren zij destijds de dragers van de banken voor de monniken, nu bieden zij zich aan om dragers van herinneringen te zijn.
En dan nog iets over de steen die je er neer kunt leggen met de naam die je dierbaar is. Je kunt hem van huis meebrengen, maar er bestaat ook de mogelijkheid een mooi wit steentje aan te schaffen in de abdijwinkel. Over dat witte steentje is er een oud verhaal, dat zegt dat God zelf een wit steentje zal geven aan wie na een leven in liefde is gestorven. En op die steen staat een nieuwe naam geschreven, die niemand kent behalve wie de steen ontvangt[1]. Schrijf, zo je wilt, de naam die je dierbaar is op de ene zijde en vertrouw erop dat de andere zijde wordt beschreven door de Eeuwige.
Een herinneringsplek voor wie ons dierbaar zijn, een plek om ook zelf op adem te komen en dan stap bij stap de levensreis te vervolgen met een hart vol levende herinneringen.
Abt Thijs Ketelaars
.
[1] Openbaring 2,13
