Professie Br. Geerard

Vol dank en een andere naam!!

Via deze weg wil ik iedereen bedanken! Jullie massale aanwezigheid, felicitaties, kaartjes en berichtjes waren hartverwarmend. Deze stap heb ik mede kunnen maken omdat de abdij een plaats is die door veel mensen bezield wordt op welke manier ook. Toen ik daar op de grond lag en de woorden van dat lange gebed over mij heen gingen wist ik dat ik die deelde met veel van de aanwezigen en mensen die meekeken.

“Al wat wij zijn hebben wij van U ontvangen. Vanaf het aanvang der tijden zijt Gij met mensen bezig geweest. Voortdurend hebt Gij er geroepen, hen gelokt naar de woestijn om er Uw onzichtbare aanwezigheid te ervaren en het woord van Uw stilte te beluisteren.”

De goede luisteraar heeft tijdens het voorlezen van mijn oorkonde vast ook gehoord dat ik een kloosternaam heb: Kleopas. De abt en mijn medebroeders hadden ook goed geluisterd en opperden dat het een mooie gelegenheid was om deze naam (eindelijk) in gebruik te gaan nemen.

De naam komt van één van de Emmaüsgangers ( Lukas 24: 13 – 35 ). Ik heb de naam destijds gekozen bij mijn inkleding. Het krijgen van het habijt gebeurde ongeveer na negen maanden. Ik had toen in de paastijd weer opnieuw het verhaal van de Emmaüsgangers gehoord en herkende mijzelf in die twee mensen die een vreemde bekende ontmoetten. Ook ík kwam uit een (relatief) hectische wereld vol vragen en indrukken. Ook ík moest weer opnieuw de schriften beluisteren en ontdekken. En ook ík ontdekte een andere vorm hier van een samen optrekken rondom het woord en brood. Dus toen ik de naam hoorde wist ik dat dit een mooie naam was die bij mijn kloosterleven paste. En nu ik mijn laatste stap gezet heb mogen jullie mij allemaal Kleopas noemen!

PaX!

Broeder Kleopas

Foto: Armando Jongejan. www.armandojongejan.nl