Terloops

Uitgeverij Van Oorschot heeft in zijn fonds een reeks verrukkelijke piepkleine boekjes die Terloops is genoemd. Ze gaan over wandelen en wat je daarbij zoal te zien en te ervaren kunt krijgen.
Een meester in dat genre is Marjoleine de Vos. Haar landschap is Noord-Groningen. Zij weet te kijken, op te merken en ze associeert er graag poëtische leeservaringen bij. Het deeltje ‘Je keek te ver’  uit de reeks verscheen in 2020 maar behaalde in dit vroege voorjaar al de vierentwintigste druk. De schrijfster gaf er bij wijze van voorwoord een gedicht van haarzelf bij:

Ruimtevrees

Achter weilanden weiden, daar weer achter

dijken, zee en Zweden. Waar zou je heen?

De blik verliest je met zichzelf in ruimte

waar aankomst ver en ver te zoeken is.

Niet voor de woerd die plotseling en onbedaarlijk

groen het zonlicht en je oog in zwemt.

Kijk bij je voet, maant hij, waar speenkruid

bloeit, de lucht gespiegeld blauw is in het diep.

Voel warmte op je neus, zie ’t vroege blad

van vlier. Je keek te ver. Dat wat je zoekt is hier.

Wandelen is voor Marjoleine de Vos een ontspannen ontdekken van de natuur, van het verschil tussen stad en platteland, de plek van natuurlandschap in Nederland, ze mijmert over de kunst van het verliezen, de kunst van het landschapslezen. En over hoe zich het hoofd verhoudt tot het lichaam: vaak zijn onze gedachten maar al te druk bezig, alsof je helemaal niet door een landschap loopt maar uitsluitend door je eigen, drukke hoofd. Kijk om je heen, moet je dan tegen jezelf zeggen. Niet de tijd in, maar over het land. Je keek te ver. Dat wat je zoekt is hier.

Het boekje ontlokte in een recensie de uitspraak: Om te huilen zo mooi. Daar kan ik helemaal mee instemmen.

br. Frans Berkelmans