Voorwoord Abt

TIJDEN VERANDEREN EN WIJ OOK

Tijden veranderen, situaties veranderen en daarmee veranderen de mensen ook. Dat is niet iets van deze tijd, dat is van alle tijden. Wie dat betwijfelt moge de oude spreuk ophalen in zijn geheugen: “Tempora mutantur et nos mutantur in illis”.

Bij verandering is er altijd werk aan de winkel, want waar zich nieuwe situaties aandienen, zijn er niet alleen nieuwe vragen, maar ook nieuwe uitdagingen en kansen. Hoe als kerk present te zijn in een samenleving die meer en meer nood heeft aan verbinding, aan plekken waar naar mensen wordt omgezien, waar ze thuis kunnen komen bij elkaar en misschien ook bij God. De groei van de kerk in de eerste eeuwen was geen kwestie van structuren – dat was voor later- nee, mensen werden gewonnen doordat ze een kleine gemeenschap vonden waar ze een naam en een gezicht kregen, terwijl ze in de samenleving als slaaf met de nek werden aangekeken.

Wij leven in een veranderende tijd en wij hoeven niet direct op alles een antwoord te hebben. Zo zit het leven niet in elkaar. Maar het evangelie vraagt ons om de nieuwe situatie met nieuwe ogen, met een nieuwe blik te bekijken. Niet die van het oude gelijk of ongelijk, maar met de ontfermende blik van Christus,  die mensen hoop en leven geeft.

Toen Pachomius omstreeks het jaar 300 door de Romeinse bezetter in Egypte werd opgepakt om in het leger te dienen, kreeg hij en zijn kompanen ’s nachts medische hulp en voedsel aangereikt door wildvreemde mensen. Het was het werk van Christenen die in praktijk brachten wat het evangelie hun had geleerd. Het zorgde voor een omslag in het leven van Pachomius.

Laten wij in deze veranderende tijd niet beginnen met nieuwe structuren te ontwerpen, maar levende kernen te vormen waar mensen welkom zijn met hun verhaal. In onze abdij proberen wij dat, iedere dag opnieuw, en kunnen gasten en vrijwilligers elk op hun wijze  hun lief en leed met ons en met elkaar delen. Meeleven met de broeders, meewerken, meebidden, een kaarsje aansteken op een stille plek of het Onze Vader meezingen, het zijn evenzovele manieren om tochtgenoten voor elkaar te zijn op deze plaats en zo toegerust te worden voor hun eigen pad. Wie weet leidt de weg naar nieuwe plaatsen om op adem te komen. Waar twee of drie vergaderd zijn in mijn Naam daar ben ik in hun midden. Zo klein mag en kan het beginnen. Gods zegen zal erop rusten.

Vader abt