In memoriam Anneke Pauw-Swart
Op 27 januari overleed onze trouwe medewerkster mevrouw Anneke Pauw-Swart. Gedurende vele jaren verleende zij zeer veel diensten aan de abdij. Zij was een vertrouwd gezicht bij iedereen in de abdij en in het dorp en ze laat een grote leegte na. Op de dag van haar afscheid stonden honderden mensen in de straten van Egmond en de abdijklokken luidden om haar een eer te bewijzen. Vader abt was namens alle broeders en medewerkers bij haar crematie en sprak de volgende woorden:
“Wij zijn hier vanmiddag samen om afscheid te nemen van Anneke, een diamant met heel veel facetten. Ieder heeft daar ongetwijfeld zijn eigen gedachten en herinneringen bij. Maar vermoedelijk stemt u met mij in als ik zeg dat wij naast alle verdriet hier samen zijn om dank te zeggen en dankbaarheid te tonen voor dit tot de rand toe gevulde leven.
Die dankbaarheid en dankzegging spreek ik hier uit namens de broeders. Vijftien jaar lang zagen wij Anneke vrijwel dagelijks een of meerdere malen op de fiets naar de abdij komen om de broeders te helpen. En daarmee zeg ik eigenlijk veel te weinig. Anneke kwam om te werken en dat heeft zij gedaan, op de haar eigen wijze, kordaat aanpakkend wat er op de lijst stond en dan ook liefst dit of dat er nog even bijnemend. Maar door de jaren heen werd zij ook een moeder voor de broeders. Ze informeerde hoe het ging, gaf een schouderklop maar was ook niet bang om te corrigeren, want monniken zijn ook gewone mensen; ‘opruimen jongen, dat staat er nu al drie dagen, ‘ klonk dan haar stem die doorklonk in de stille kloostergang.
Een aparte vermelding verdient hier haar aandacht en zorg voor onze bejaarde broeders. Het was maatwerk dat ze daar leverde, want elk mens is immers uniek. Hoe attent en zorgzaam was ze daar. Voor onze broeder Nol was er naast het koppie ook het bezoek met haar kleine paardje, waar Nol zo van genoot. Voor broeder Cor hing ze zaadbollen in de boom, zodat hij uit zijn raam naar de vogeltjes kon kijken. En toen broeder Cor het dorp niet meer onveilig kon maken met zijn scootmobiel, maakte ze dagelijks een ritje met de rolstoel of met de auto. En ook onze vlinderbroeder Frans werd niet vergeten met zijn liefde voor de natuur.
Ook in de abdij is er nu een lege plek. Zij loopt niet meer door de gang , staat niet meer aan de strijkplank en het hoekje in de kerk waar zij present was bij de feesten, laat nu een lege stoel zien.
Wij nemen vandaag afscheid van een bijzondere vrouw. De moed, de vreugde en de levenslust die ze tot het eind toe toonde, toen haar lijf het zwaar te verduren had, waren uitzonderlijk.
Nu is dat alles stilgevallen, maar wij hopen en bidden dat niets van dit bruisende leven verloren zal gaan. Want waarlijk leven is dat niet wat je overhoudt als je alles hebt gegeven? Of zij nu rusten zal is onvoorstelbaar, maar de hemelpoort zal wijd voor haar zijn opengezet.
Haar gedachtenis zij ons allen tot zegen. Anneke, dank voor wie je was en blijft.”